Sevgili kocacığım sana minik bir itirafım var

10 yıllık evliliğimizde senden sakladığım bu küçük şeyleri artık içimde tutamıyorum,

Canım eşim, seni çok seviyorum ancak her şeyini kabul edemiyorum. İlk olarak aileni... Aslında annenle aramız sandığın kadar iyi değil, ikimiz de birbirimizi pek sevemiyoruz yokluğunda bir hayli didişiyoruz ama kendi aramızda hiç konuşmadan bir anlaşma yapmış olacağız ki sen geldiğinde ikimiz de melek gibi oluyoruz. Bu da benim hem çok hoşuma gidiyor hem de sinirlerimi bozuyor. Yani diyeceğim o ki anneni gerçekten sevmiyorum her şeyi bir tek o biliyormuş gibi davranmasından nefret ediyorum. Bir diğer itirafım da evdeki sakarlıklarımla ilgili... Sence de sen eşya konusunda biraz fazla hassas değil misin? Bu hassasiyetin beni yalan söylemeye itiyor ne yapayım? Çamaşır makinesinin kapağını ben çatlattım, annene laf etmezsin diye annen yaptı dedim; laminantın çıtasını da temizlerken ben kırdım, komşunun çocuğuna suçu attım. Biliyorum beni sakarlıklarımla da seviyorsun ama yine de bu konularda biraz daha anlayışlı olamaz mısın? Son olarak bazen gerçekten seninle sevişmek istemiyorum bitanem ve bu gerçekten seni sevmediğim anlamına gelmiyor! Bil istedim...


Rumuz: Aşkısının balısı